Wat zijn we toch gezegend met ons heerlijke mobieltje… De hele wereld binnen handbereik en overal, op elk moment, alles van je “vrienden” lezen en er direct op te reageren…
Of je hoort ‘n sirene en hup, naar de 112 app om als virtueel ramptoerist te smikkelen van wat waar aan de hand is… Ping of tring of piep of dat leuke scheetgeluid, en je weet precies wie of wat er gemeld wordt op je schermpje en je leest het direct.
Wauw, die techniek toch…. We kunnen niet meer zonder, sterker nog, we zijn er aan verslaafd. Ik ook hoor, al schaam ik me er soms voor. Maar ach ik rook niet en drink niet, dus vooruit maar.
In het verkeer mag je het ding niet meer vasthouden of gebruiken, dat is gevaarlijk en levert al snel een heel dure bekeuring op, want ja ‘n ongeluk zit in ‘n klein appje.
Maar het volgende zie ik in toenemende mate om me heen…:
Er loopt een mobieltje, op de ogen van de eigenaar gericht, door parkje of groenstrook. Hij heeft vast iemand aan de lijn, want de duim van de hand scrolt wild op en neer. Soms een verbaasde blik of dikke lach van de gender… en soms ineens staat ie met ‘n ruk stil….
De reden: in de vrije hand heeft ie het begin van een touwtje en aan het andere eind… inderdaad, hij heeft iemand aan de lijn; Floep, de hond…! Miep of Piet mobiel, is hun hond aan het uitlaten…
De hond wordt achter de mobiele eenheid meegetrokken alsof het een zak vuil is, en alleen op momenten dat piesje en poepje er echt ff uit moeten, stopt het beest abrupt en kijkt het trekkende voertuig geïrriteerd om naar die schijtlijster….
Wat is het toch heerlijk buiten met je hond te wandelen, zie hem eens genieten… Nou, en bliek maar eens, quasi onopvallend, om je heen, als je zelf je hond gaat uitlaten, dan zie je vast ook wel zo iemand…
…tenminste, ik wel…