…in gesprek…

… met Mokkel… Nou ja in gesprek. Gewoon wat zachte lieve geluidjes en woordjes tegen haar gezegd…

Verder heeft met je hond praten alleen zin voor jezelf, als verklaring naar omstanders, waarom je iets doet naar je hond. Het beest hoort intonatie, maar snapt echt niet wat je zegt hoor, het is geen mens…

Mokkel is bang, ze is zich kapot geschrokken van een dansende wasmachine, of een nachtelijke pengvogel, ik weet het niet. Maar ze is bang genoeg om wat schuchter weg te kruipen, niet te luisteren of vrolijk naar buiten te huppelen, zoals ze elke ochtend de dag opent en de roedel aanzwengelt.

Ze heeft, lekker dun, in de kamer gepoept, voor het eerst in vele maanden. Dat vindt zij moeilijker dan wij, ze loopt met een voorzichtige boog om de poepplek heen en kruipt heel behoedzaam in het rond. Ze voelt zich niet lekker, dat is duidelijk, is schijnbaar bang of misschien schaamt ze zich wel…

Haar toch zover gekregen dat ze bij me komt staan voor wat aai en fluisterwerk en dat doet haar goed (en mij ook). Ze kijkt nog wel wat bangig om haar heen maar dat zal vast overgaan. Verder maar afwachten wat er is. Maar de zorgen over haar worden wel minder, als ik even met de tuinslang wat weg spoel, daar is ze helemaal gek van en nu ook… Daar vliegt ze gezond op af. Dan pak ik wat trainingsworst voor een andere hond, en wie kruipt er de koelkast in? Precies…

Nou dat geeft wel rust en het nummer van de dierenarts kan weer van tafel. Toch maar nog wel ff thuis houden van de uitlaat. Als het overige tuig straks de hut terug in stuift, kan ze weer laten zien hoe het met haar is… We wachten het af en zij ook want ze ligt in mijn rolstoel te slapen… (Medipoint moest eens weten hoe dat ding wordt uitgewoond, door de dagelijkse roedel)…

Straks nog ff koorts meten. (viel mee,  paniekmiep)

 

Meer over auteur “Roen”

Schrijfsels in opdracht?