Zeker ook naar de gasthonden toe ben ik erg handtastelijk. Ik aai, krabbel en knijp ze vaak. In elk geval bedoeld om ze te laten weten dat het wel goed zit hier, en we er zeker ook voor hen zijn.

Heerlijk vinden ze het, en als ik stop kijken ze me vol aansporing aan, om vooral maar door te gaan, of ze duwen hun kop onder mijn hand om wat duidelijker te zijn in hun bedoelingen.

Meerdere honden trekken, als ik stop, mijn hand zelfs naar zich toe met hun poot…

…zo lief, zo aandoenlijk.

Is ook zo, maar dat kroelen heeft nog een belangrijke(r) reden; We maken ze vertrouwd met onze handen, niet alleen steeds vaker maar ook harder, ruwer en onverwachter. 

Niet zelden is een gasthond namelijk wat voorzichtig of zelfs bangig voor vreemde handen, en op deze manier kijken ze er niet gek van op, als we ze ’n keer vastpakken om ze van bv. een teek, oogvuil of splinter te verlossen, of ’n verwonding te behandelen.

Handig he?